Art veganism.

part 1.

I know that when it comes to change, my generation 45 years old and above - is already lost.

All hope is in young people, in their artistic open-minded.

Older people have too crusting, stiff and trained mental schemas in which every new, creative impulse is

stifled by a carved, learned paradigms.

Veganism is an art.

I observe every day multitudes of people who love to call themselves “artists” and who like to feel just that way.

They dress up in a word - "artist" like in the garment of god, bought at a nearby supermarket.

With beany SLR they take pictures of swift in his perfection nature, thinking that they are the authors of this

beauty, such wonderful, visionary, that could do only so unique, brilliant frame, and their vision of the world

is so original that deserves applause.

While each of us sees it your way, as beautiful, sublime and perfect, and the only artist here is nature.

Painter artist transfers to the paper his flattened vision of the world, announcing the others of his artistry while

I see only while I see only a few dull colors, spilled on paper or canvas, trying define nature.

Musician artist who catching the most flashy sounds to drown them meditation of my soul.

This all has nothing to do with artistry.

It's just a craft.

It's a lonely soul flapping in the commercial tunes of emptiness.

The real and only one artist is Love.

She carves us, our souls and hearts.

He paints a truly beautiful, precious paintings and fills us with music creation.

When people kill this artist in themselves, they become really lonely, vacuum and empty.

They devote a lifetime of creation, doing things for applause, praise and envy of others.

They go to the simplest form of narcissism, and from there you can see only the flattened image of

themselves.

Because these creations of the human imagination are designed to diversify the world but to disturb its true

beauty too, and it’s shown only filtered by Love.

Love is the driving force and an artist of the world.

Love sincere, genuine, non-religious.

Love of man, which is the divine element in us.

But if we feel the love only selectively, and it does not fill our body and soul, it will have empty, noble sound

of wood and  form of chaplin's burlesque.

So let's take a look at our Love. What is it? And what is for us?

Is a value in itself?  The goal and the way?

Or motley costume for the carnival of life?

I think the most wearing clothing of love like a fake Chanel, or Laurent.

They not even distinguish their own needs, mutual politeness, of the powerful force of love, and when we feel

it there’s  no place for petty, silly formalisms.

Love knows no distinction between the empathy and the practical empathy ( I mean when we feel

compassion only when it is convenient or profitable for us).

Love does not turn away from suffering cause it’s easier.


Why, therefore, we stop next to the shelter for animals with full of compassion,  and we have tear in the eye

 when we see in it a small cat or dog, but we are too dumb to notice the relationship of this animal with an

equally small and frightened creature, which just landed on our plates-  as a steak.

This merciless, cruel division we create in our brain - not in the heart.

Why one creature deserves our pity and compassion while second is seen only as the food chain?

So, in my personal opinion, we are more slaughterer than artists.

Instrument of our artistry are not paint brushes, instruments as we see in our imagination, but cleavers, knives

and "innocent" pestles for meat.

For factional audience, butchers are the artists, murderers - heroes, and people are only "fools".

 I forgot to mention about meat eaters with "upper shelf".

Guests of restaurants.

Oh! To them I have special "sentiment".

In the snobbish dance, they are balancing between paupers buying potatoes from Tesco and revelers fast food.

Customers of these expensive eating house of corpses,  pay particularly generous for serving the suffering

and violence, so they awaken in the second, admiration and envy, extracting as caste of successful people.

Sztuka veganizmu

cz. 1

Wiem,że jeśli chodzi o zmiany, moje pokolenie czterdziestopieciolatków i wyżej – jest już stracone. W

młodych cała nadzieja, w ich plastycznych otwartych umysłach. Ludzie starsi mają zbyt zeskorupiałe,

zesztywniałe i wytresowane schematy umysłowe, w których każdy nowy, twórczy impuls zostaje stłamszony

 przez wyryte, wyuczone paradygmaty.

Weganizm jest sztuką.

No cóż. Ja obserwuję dzisiaj całe rzesze ludzi uwielbiających nazywać się artystami i tak lubiącymi się czuć.

Ubierają się w to słowo – „artysta” jak w szatę boga kupioną w pobliskim supermarkecie. Z wypasionej

lustrzanki robią zdjęcia niedoścignionej w swej doskonałości naturze mniemając, że to oni są autorami tego

piękna, tacy wspaniali, odkrywczy, że potrafili zrobić jedyne, tak niepowtarzalne, genialne ujęcie, a ich

widzenie świata jest tak oryginalne, że zasługuje na poklask, podczas gdy każdy z nas widzi to na swój

sposób, równie piękny, wzniosły i perfekcyjny, a artystą jest tu tylko natura.

Malarz artysta przenosi na papier swoją spłaszczoną wizję świata obwieszczając innym o swoim artyzmie,

podczas gdy ja najczęściej widzę kilka tępych barw, rozlanych na papier czy płótno, próbujących

opowiadać i określać przyrodę, czy naturę. Muzyk artysta, który wyłapuje z muzyki ducha najbardziej

krzykliwe dźwięki, aby nimi zagłuszać medytację mej duszy. To wszystko nie ma nic wspólnego z artyzmem.

To tylko rzemiosło. To łopotanie się samotnej duszy w komercyjnej melodii pustki.

Prawdziwym i jedynym artysta jest Miłość. Ona rzeźbi nas, nasze dusze i serca. Maluje prawdziwie piękne,

 szlachetne obrazy i wypełnia nas muzyką tworzenia. Kiedy ludzie zabiją tego artystę w sobie staja się

naprawdę samotni, próżni i puści. Wówczas całe życie swoje poświęcają kreacji, robieniu rzeczy dla

aplauzu, pochwał i zazdrości innych. Przechodzą do najprostszej formy narcyzmu, a stamtąd widać już tylko

spłaszczony obraz ich samych. Bo te wytwory ludzkiej wyobraźni mają i może urozmaicać świat, ale też

mącić jego prawdziwe piękno, a ono ukazuje się tylko filtrowane przez Miłość. To ona jest motorem i

artystą świata. Miłość szczera, prawdziwa, niereligijna. Miłość człowiecza, będąca boskim elementem w nas.

Ale jeżeli Miłość będziemy odczuwać tylko wybiórczo, nie wypełnimy nią naszego ciała i duszy, wówczas

będzie ona miała pusty, szlachetny dźwięk drewna i formę chaplinowskiej burleski.

Więc może przyjrzyjmy się naszej Miłości. Czym ona jest? I czym jest dla nas? Czy wartością samą w

sobie? Celem i drogą? Czy też pstrokatym strojem na karnawał życia?

Ja myślę, że większość właśnie przyodziewa się w Miłość jak w podróby Channel, czy Laurenta. Nie

odróżniają nawet swoich własnych potrzeb, wzajemnych grzeczności, od potężnej siły Miłości, która kiedy

nas wypełnia bez reszty nie zostawia miejsca na te małostkowe, głupie formalizmy. Miłość nie zna podziału

na Empatię i empatię praktyczną ( czyli taką, w której współczujemy tylko kiedy jest to dla nas wygodne lub

 opłacalne). Miłość nie odwraca się od cierpienia, gdy jest to nam na rękę. Czemuż zatem zatrzymujemy się

pełni współczucia nad schroniskiem dla zwierząt i łza w oku naszym się kręci, gdy widzimy w nim małego,

zatrwożonego kotka, czy pieska, a jesteśmy zbyt tępi, aby zauważyć związek tego zwierzęcia z równie

małym i przerażonym stworzeniem, które właśnie ląduje na naszym talerzu w postaci kotleta? Ten bezlitosny,

okrutny podział tworzymy  w naszym mózgu – nie w sercu. Dlaczego jedno ze stworzeń zasługuje na naszą

litość i współczucie, kiedy drugie postrzegane jest już tylko jako łańcuch pokarmowy?

Tak więc , w moim osobistym odczuciu, bardziej jesteśmy rzeźnikami niż artystami. Narzędziem naszego

 artyzmu nie są przecież pędzle, instrumenty jak to widzimy w swojej wyobraźni, ale tasaki, noże i „niewinne”

tłuczki do mięsa. Dla warcholskiej publiczności rzeźnicy są artystami, mordercy – bohaterami, a ludzie są

tylko „głupcami”.

A! Jeszcze zapomniałam wspomnieć o tych zjadaczach mięsa z tzw.”górnych półek”. Goście restauracji.

Och! Do nich „sentyment” mam szczególny. W swoim snobistycznym tańcu balansują między biedakami

kupującymi ziemniaki z Tesco a biesiadnikami fast-foodów. Klienci tych drogich jadłodajni trupów płacą

szczególnie szczodrze za porcję cierpienia i gwałtu, więc budzą w tych drugich podziw i zazdrość,

wyodrębniając się jako kasta ludzi sukcesu.

 Wielka D.

Czarny kwadrat na białym tle

Kazimierz Malewicz